Biografie

Nat King Cole



Nat King Cole in 1949 in New York

Algemene informatie
Volledige naam   Nathaniel Adams Coles
Geboren   Montgomery
17 maart 1919

Overleden   Santa Monica

15 februari 1965
Land   Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten

Werk

Jaren actief   Jaren dertig - 1965
Genre(s)   Jazz
Label(s)   Capitol
(en) IMDb-profiel
Portaal  Portaalicoon     Muziek

Nathaniel Adams Coles (Montgomery, 17 maart 1919 - Santa Monica, 15 februari 1965) was een Amerikaanse jazzzanger, pianist en songwriter. Cole wordt algemeen beschouwd als een van de beste mannelijke vocale jazz- en balladvertolkers van de jaren vijftig en zestig.

Nat "King" Cole, zoals hij meestal genoemd wordt, werd in Montgomery, Alabama geboren.
Op vierjarige leeftijd verhuisde het gezin naar Chicago. Nats vader was slager en diaken in de True Light Baptist Church.

 De jonge Nat werd door zijn moeder, die organiste was in de kerk, gestimuleerd om muziek te gaan studeren. Vanaf zijn twaalfde jaar bespeelde ook Nat het kerkorgel en zong hij kerkliederen. Zijn echte interesse ging echter al snel uit naar de jazzmuziek.

Zijn ouders konden de belangstelling voor de jazzmuziek niet echt waarderen. Jazz werd immers in de nachtclubs gespeeld. De oudste broer van Nat, Eddie, had toen al een bekende jazzband: de 'Rogues of Rhythm'. Nats jongste broer, Freddie, werd later eveneens zanger.

In het jaar 1936 vertrok Nat naar Los Angeles, en gaf van 1936 tot 1945 zijn naam aan The King Cole Trio (in eerste formatie met Oscar Moore en Wesley Prince). In 1943 nam hij het nummer 'Straighten Up and Fly Right' op, dat zijn eerste nationale hitsong werd. Het nummer baseerde hij op één van zijn vaders preken en op een bekend zwart volksverhaal.

 Cole werd door zijn trio-opnamen als één van de groten uit de jazzwereld beschouwd.
Vanaf 1945 besloot Nat zijn bijzondere stem ook buiten de jazz te laten horen. Hij ontwikkelde zich meer en meer als (jazz)balladzanger.

Zijn herkenbare baritonstem zorgde voor een miljoenenomzet bij platenmaatschappij Capitol. Cole was de superster van de jaren vijftig, en niet alleen in de Verenigde Staten. Zijn in 1956 uitgebrachte cover van When I fall in love bezorgde hem het jaar erop een tweede plaats in de Britse hitlijsten.

Toen hij in 1948 als eerste zwarte Amerikaan een huis kocht in de blanke buurt Hancock Park in Los Angeles vertelden de eigenaren hem dat ze geen "ongewensten" in de buurt wilden. Cole antwoordde: "Ik ook niet. En als ik een ongewenst iemand zie komen, ben ik de eerste die klaagt."

In de jaren veertig was Cole de eerste Afro-Amerikaan met een eigen radioprogramma en in de jaren 1956-1957 had hij als eerste zwarte Amerikaan een eigen wekelijkse televisieshow bij NBC. Daarnaast trad hij herhaaldelijk als filmacteur op, o.a. in St. Louis Blues.

Cole rookte drie pakjes Kool-mentholsigaretten per dag. Volgens Cole droegen de sigaretten ertoe bij dat zijn stem voldoende laag bleef. Om die reden rookte hij voor iedere plaatopname meestal drie sigaretten achter elkaar. In het najaar van 1964 merkte Cole dat hij gewicht verloor.

 In oktober 1964 werd bij hem longkanker geconstateerd. De verschillende behandelingen, waaronder een kobalttherapie, sloegen niet aan en Nat King Cole overleed begin 1965 in het St. John's Hospital in Santa Monica (Californië). Nat King Cole werd begraven op Forest Lawn Memorial Park in Glendale (Californië).

Hij was getrouwd met Maria Ellington en had vijf kinderen. Zijn dochter Natalie Cole is zangeres. In de jaren negentig nam zij de cd Unforgettable - with love op, gevuld met liedjes die eerder door haar vader gezongen werden. In het titelnummer worden oude en nieuwe opnamen gemengd zodat Nat en Natalie een duet zingen.

Eerste zwarte operaster Williams overleden

31 JANUARI 2012
Camilla Williams, die in 1946 als eerste zwarte zangeres optrad bij een groot Amerikaans operahuis, is afgelopen zondag overleden. Dat bericht persbureau AP. Williams werd 92 jaar.


Camilla Williams
Williams zong in op 15 mei 1946 de titelrol in Madama Butterfly van Puccini bij de New York City Opera. Naar verluidt was ze daarmee de eerste Afro-Amerikaanse vrouw die bij een groot Amerikaans operahuis op de planken stond. Pas negen jaar later zou Marian Anderson als eerste Afro-Amerikaanse zanger bij de Metropolitan Opera debuteren.

Later in 1946 trad Williams bij de City Opera op als Nedda in Pagliacci en in de seizoenen die volgden zong ze nog meer hoofdrollen. In 1954 zette ze opnieuw een primeur op haar naam door als eerste zwarte artiest een hoofdrol te zingen bij de Wiener Staatsoper.

Williams was haar leven lang betrokken bij NAACP, de beweging voor gelijke rechten voor kleurlingen. Zo zong ze tijdens de beroemde mars in Washington waar Martin Luther King zijn ‘I have a dream’-speech hield en trad ze op bij de ceremonie waar King zijn Nobelprijs voor de vrede kreeg.

Nadat ze in 1971 afscheid nam van het operatoneel gaf Williams les aan diverse instituten, waaronder de Indiana Univeristy. Ze overleed zondag in haar huis in Bloomington, Indiana, aan de gevolgen van kanker. Ze werd 92 jaar.

door Jordi Kooiman


Camilla Williams

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Dit artikel bevat een lijst van referenties , maar de bron onduidelijk omdat het onvoldoende inline citaten . Gelieve te helpen bij het ​​verbeteren van dit artikel door de invoering van nauwkeuriger citaties. (januari 2012)


Camilla Williams, foto genomen door Carl Van Vechten , 1946.

Camilla Ella Williams (18 oktober 1919 - 29 januari 2012) was een Amerikaanse opera- sopraan die nationaal en internationaal uitgevoerd. Na het bestuderen met gerenommeerde docenten in New York, was zij de eerste Afro-Amerikaan om een reguliere contract met een grote Amerikaanse operagezelschap, het ontvangen van New York City Opera . [ 1 ] Ze won eerder al onderscheidingen in de vocale wedstrijden en de Marian Anderson Fellowship in 1943-1944.

In 1954 werd ze de eerste Afro-Amerikaan die een belangrijke rol bij het ​​zingen Weense Staatsopera . Later ook als soliste met tal van Europese orkesten. Als een concert kunstenaar, toerde ze in de Verenigde Staten als in Azië, Australië en Nieuw-Zeeland. In 1977 was zij de eerste Afro-Amerikaanse benoemd tot hoogleraar Voice aan de Indiana University, waar ze les tot 1997.

Inhoud  [ hide ]
1 Het vroege leven en het onderwijs
2 Carrière
3 Huwelijk en gezin
4 Legacy en onderscheidingen
5 Referenties
6 Bronnen
7 Externe verbindingen
Het vroege leven en het onderwijs [ bewerken ]

Op 18 oktober 1919, Camilla Ella Williams werd geboren in Danville, Virginia , Fannie Carey Williams en Cornelius Booker Williams, die als chauffeur werkte. Ze was de jongste van vier kinderen (Mary, Helen, en Cornelius).
"Mijn grootouders en ouders waren autodidact muzikanten;.

Allemaal zongen, en er was altijd muziek in ons huis" [ nodig citaat ] Camilla's grootvader, Alexander Carey, was een koor leider en zanger. "Al mijn volk zingen. We waren arm, maar God ons gezegend met muziek." [ nodig citaat ] Door de leeftijd van acht, Camilla was dansen, piano spelen en zingen op school en Danville Calvary Baptist Church. [ nodig citaat ]

Williams opgeleid bij Virginia State College (nu Virginia State University ). Na het behalen van een BS daar studeerde ze prive in New York, uiteindelijk met de grote leraar Marion Szekely Freschl (die op Juilliard geleerd). Ze verdiende een Marian van Anderson Fellowship in 1943 en opnieuw in 1944. Ze bleef eer in vocale wedstrijden ontvangen.

Carrière [ bewerken ]

Beginnend in 1944, Williams uitgevoerd op de coast-to-coast RCA radionetwerk. In 1946 was zij de eerste Afrikaanse Amerikaan om een reguliere contract met een grote Amerikaanse operagezelschap te ontvangen, het maken van haar debuut bij de New York City de Opera in de titelrol in Puccini 's Madama Butterfly

. [ 2 ] Haar optreden werd begroet door de nieuwe York Times criticus als "een instant en uitgesproken succes." [ 1 ] Tijdens de komende zes jaar, trad ze Nedda in Leoncavallo 's Pagliacci , Mimi in Puccini's La bohème , en de titelrol in Verdi 's Aida . [ 2 ]

Williams zong heel de Verenigde Staten en Europa met diverse andere operagezelschappen. In 1951 zong ze Bess in de bezienswaardigheid, eerste integrale opname van Gershwin 's Porgy and Bess . [ 2 ] Onder leiding van Lehman Engel , wordt deze opname door sommigen beschouwd als de meest authentieke opgenomen uitvoering van de opera te zijn en bracht Williams internationale erkenning. [ nodig citaat ]

In 1954 werd ze de eerste Afro-Amerikaan die een belangrijke rol bij het ​​zingen Weense Staatsopera , en voerde haar handtekening rol in Madama Butterfly . In 1963, als onderdeel van de burgerrechten Maart op Washington , zong ze " The Star-Spangled Banner "aan het Witte Huis en voor 250.000 mensen op het Lincoln Memorial , voorafgaand aan Martin Luther King, Jr 's " I Have a Dream " spraak.

Een bekende concert kunstenaar, Williams tournee door de Verenigde Staten, in veertien Afrikaanse landen, evenals tal van landen in Azië:. Formosa, Zuid-Korea, China, Japan, Laos, Zuid-Vietnam, de Filipijnen, Nieuw-Zeeland en Australië [ 2 ] Daarnaast was zij soliste bij het ​​Royal Philharmonic , BBC Symphony , Berliner Philharmoniker , Wiener Symphoniker , Chicago Symphony , Philadelphia Orchestra en het New York Philharmonic onder leiding van Leopold Stokowski . In 1950 nam ze Mahler 's Symfonie nr. 8 met Stokowski en de New York Philharmonic.

Williams was de eerste Afro-Amerikaanse professor van Voice aangesteld om de stem faculteit van wat nu bekend staat als de Indiana University Jacobs School of Music in 1977. In 1984 werd ze de eerste Afro-Amerikaanse docent aan het Centraal Conservatorium van Peking , China . In 1997 werd Camilla Williams een emeritus hoogleraar Voice aan de Indiana University Jacobs School of Music, maar bleef prive les te geven. [ 2 ]

Huwelijk en gezin


In 1950, Williams trouwde Charles T. Bevers , een burgerrechten advocaat die nauw met Malcolm X . Hij overleed in 1969. [ 1 ]
Van 2000 tot 2011 woonde ze in gezelschap met haar begeleider Boris Bazala, uit Bulgarije . [ 1 ]

Maxi Linder

Wilhelmina Angelica Adriana Merian Rijburg alias Maxi Linder (1902-1981) was een Surinaamse prostituee die tot ver over de grenzen van Suriname bekend was.

Zij zou met de opbrengst van haar werk diverse mensen financieel hebben ondersteund en ook de opleiding in Europa van vele kansarme Surinaamse jonge mannen, die later hoge posten in de samenleving bekleedden, hebben betaald. Zij heeft er geen enkele blijk van waardering voor teruggekregen. De laatste jaren van haar leven bracht zij in eenzaamheid met haar vele honden door.

In 1999 verscheen er een roman van Clark Accord over het leven van Maxi Linder. In Paramaribo is sinds enkele jaren het Maxi Linderhuis: een inloop- informatiehuis voor onder andere prostituees, hiv-geïnfecteerden en slachtoffers van seksueel geweld.

__________________________________________________________________________________
__________________________________________________________________________________




















Een toneelstuk naar het gelijknamige boek van Clark Accord, geregiseerd door Karel Schneider. Carry Ann Tjong-Ayong en Nadia Tilon spelen de rollen van de oude en jonge "Koningin van Paramaribo".

De Koningin van Paramaribo, Maxi Linder, één van Suriname's beroemdste prostituees, was schaamteloos, welbespraakt, extravagant en onzelfzuchtig. Nederlandse zeelieden en soldaten noemden haar liefkozend "De Zwarte Parel van de West". Tot haar klanten mag ze in de jaren dertig de meest vooraanstaande en machtige mannen van Paramaribo rekenen, onder wie zelfs de Nederlands gouverneur.


Als meisje van twaalf  valt zij reeds op door haar gratie, haar zwarte ogen, die brutaal de wereld in kijken. Een buurman wordt zo door haar aanblik overweldigd dat hij haar verkracht. Het opgewekte meisje wordt daarna plotseling jongensgek.

Het werd al gauw bekend dat ze zich aan iedere man gaf, die zich aandiende. Maxi zelf genoot van de commotie die zij veroorzaakte. Ze schaamt zich niet voor het feit dat ze als prostituee in haar onderhoud voorziet, maar is juist trots op haar succes.

Als in de oorlog Amerikaanse soldaten naar Suriname komen, neemt  de vraag naar prostituees toe. Op last van het gouvernement wordt dan de grootste razzia uit de geschiedenis van Suriname gehouden. Zonder enige vorm van proces worden overal in de stad  vrouwen opgepakt, onderwie ook Maxi. Zelfs haar scherpe tong behoedt haar niet voor opsluiting in kamp Katwijk, waar ze het slachtoffer wordt van haar reputatie.

Meer dan vijftig "dienstjaren"als prostituee (ze ging door tot ze drieënzestig was) werd Maxi een levendige legende in Suriname, waarbij vooral de invloed die ze in hogere kringen had tot de verbeelding sprak. Wel nam haar die innvloed af naarmate ze ouder werd, tegelijk met het niveau van haar klanten. Dit verhaal van de legendarische motyo (hoer) die een deel van het geld wat ze verdiende ten goede liet komen aan arme kinderen en studenten, is een tevens een brok geschiedenis van Suriname in de vorige eeuw.

Zij sterft onder erbarmelijke omstandigheden, allen omringd door haar eenenvijftig honden met hun onophoudelijk gejank.

Maxi Linder werd geboren in 1902 als Wilhelmina Rijburg. Zij stierf in 1981.

__________________________________________________________________

Rudy Polanen

Rudy Frank Polanen (Paramaribo, 5 augustus 1943 – Amsterdam, 21 januari 2008) was een bekende Surinaamse dominee van de Evangelische Broedergemeente (EBG).

Polanen werd in Duitsland opgeleid tot predikant en was vanaf 1970 als zodanig werkzaam. Van 1973 tot 1989 was hij predikant in Nickerie. Tijdens de militaire dictatuur in Suriname was hij medeoprichter van de Organisatie Gerechtigheid en Vrede (OGV), waarvan hij ook voorzitter werd.

 Vanaf 1990 was hij predikant van de Evangelische Broedergemeente in Amsterdam. In 1992 was hij een van de oprichters van het platform van niet-inheemse kerken dat sinds 1995 bekendstaat als Samen Kerk in Nederland (SKIN).
Polanen zou op 29 juni 2008 zijn laatste dienst leiden, alvorens met pensioen te gaan.

Hij wilde terugkeren naar Suriname om daar vijftig jaar kerkgeschiedenis te schrijven. Op 18 januari 2008 werd hij tijdens een uitvaartdienst op een begraafplaats echter onwel.

 Hij werd naar een ziekenhuis overgebracht en bleek een bloedvergiftiging te hebben. Drie dagen later overleed hij, 64 jaar oud. Hij werd op 26 januari begraven op de Nieuwe Oosterbegraafplaats in Amsterdam.

Zijn overlijden bracht een grote schok teweeg, zowel in Suriname als in de Surinaamse gemeenschap in Nederland.
Polanen werd in 2005 bij de dertigjarige onafhankelijkheid van Suriname benoemd tot Officier in de Ere-Orde van de Palm.

Freddy Derby


Fred Derby (1984)

Frederik Marinus Emanuel Derby (Para, 31 maart 1940 – Paramaribo, 19 mei 2001) was een Surinaams politicus en vakbondsleider. Hij was de enige overlevende van de Decembermoorden. In de jaren voor zijn dood streed hij voor een onderzoek naar deze gebeurtenissen, en vertelde hij wat hem in Fort Zeelandia was overkomen.

Derby werd geboren in het district Para, op de voormalige plantage Berlijn. In 1954 vertrok hij als kweekje naar Paramaribo. Hij volgde de mulo, en haalde de akte voor onderwijzer en de hoofdakte. Daarna werd hij leraar op een ambachtsschool. In 1968 werd hij vakbondsman, en in 1970 was hij betrokken bij de oprichting van de vakcentrale C-47. Hij trad toe tot de Partij Nationalistische Republiek (PNR) die streefde naar de onafhankelijkheid van Suriname en zat namens die partij van 1973 tot 1977 in de Staten van Suriname.

In de nacht van 7 op 8 december 1982 werd hij door militairen gearresteerd en overgebracht naar Fort Zeelandia. De volgende dag werd hij als enige van de gearresteerden vrijgelaten, volgens eigen zeggen op initiatief van Desi Bouterse. Derby ontpopte zich als een fel tegenstander van Bouterse, en streed in de laatste jaren van zijn leven voor een onderzoek naar de Decembermoorden. Op 8 december 2000 vertelde hij voor het eerst wat er op 8 december 1982 was voorgevallen. Ook deed hij zijn verhaal in de documentaire Het dilemma van Derby, van Yvette Forster.

Derby richtte in 1987 samen met onder anderen Siegfried Gilds de Surinaamse Partij van de Arbeid (SPA) op. Via de SPA was hij betrokken bij de regering-Venetiaan. Hij was een groot tegenstander van de bemoeienis van het IMF met Suriname, en was bang dat voornamelijk Hindoestaanse zakenlieden de dienstverlenende sector in Suriname zouden overnemen.

Freddy Derby was gehuwd en had zeven kinderen. Hij overleed op 61-jarige leeftijd in Paramaribo aan een hartstilstand tijdens een partijtje voetbal.

Gregory Isaacs





Gregory Isaacs SNWMF 2010 1 - op het podium-2.jpg
Optreden op de Sierra Nevada World Music Festival in 2010
Achtergrondinformatie
Geboortenaam   Gregory Anthony Isaacs
Ook bekend als   Cool Ruler
Lonely Lover
Geboren   15 juli 1951 Kingston , Jamaica
Gestorven   25 oktober 2010 (leeftijd 59) London , England , UK
Genres   Reggae , liefhebbers van rock , dub
Beroepen   Singer-songwriter
Jaar actief   1968-2010

Gregory Anthony Isaacs (15 juli 1951-25 oktober 2010) [ 1 ] [ 2 ] [ 3 ] was een Jamaicaanse reggae muzikant. Milo Miles, schrijft in The New York Times , beschreef Isaacs als "de meest exquise vocalist in reggae ". [ 4 ] Zijn bijnaam was de Cool Ruler . [ 5 ]

Inhoud  [ hide ]
1 Biografie
2 Death
3 Legacy
4 Discografie
5 Toelichting
6 Referenties
7 Externe verbindingen

Biografie

In zijn tienerjaren, Isaacs werd een veteraan van de talentenjachten die regelmatig plaatsvonden in Jamaica. In 1968 maakte hij zijn debuut met een duet met Winston Sinclair, "Another Heartache", opgenomen voor producer Byron Lee . [ 2 ]
 De single verkocht slecht en Isaacs ging om samen met twee andere vocalisten (Penroe en Bramwell) in de kortstondige trio The Concords, opname voor Rupie Edwards en Prince Buster . [ 2 ] Het trio uit elkaar in 1970 en Isaacs lanceerde zijn solo-carrière, in eerste instantie zelf-producerende opnamen en ook de opname verder voor Edwards.

 [ 2 ] In 1973 hij samen met andere jonge zanger, Errol Dunkley om de start -Afrikaans museum platenlabel en winkel, en al snel had een enorme hit met "My Only Lover", gecrediteerd als de eerste liefhebbers van rock plaat ooit gemaakt. [ 2 ] Hij nam voor andere producenten voor de financiering van verdere Afrikaans museum opnames, met een reeks hits in de drie jaar die volgden, variërend van ballads tot roots reggae , met inbegrip van "All I Have Is Love", "Lonely Soldier", "Black a Kill Black", "Extra Classic "en zijn cover van Dobby Dobson 's "Loving Pauper".

 [ 2 ] In 1974 begon hij te werken met producer Alvin Ranglin , en dat jaar had hij zijn eerste Jamaicaanse nummer een single met "Liefde is te laat". [ 2 ] Isaacs opgenomen voor veel van Jamaica's beste producenten in de jaren 1970, met inbegrip van Winston "Niney" Holness , Gussie Clarke ("My Time"), Lloyd Campbell ("slavemaster"), Glen Brown ("One One Cacao Vul Basket"), Harry Mudie , Roy Cousins ​​, Sydney Crooks en Lee "Scratch" Perry ("Mr Cop ").

 [ 6 ] Door de late jaren 1970, Isaacs was een van de grootste reggae artiesten in de wereld, regelmatig het verkennen van de VS en het VK, en alleen uitgedaagd door Dennis Brown en Bob Marley . [ 6 ] [ 7 ] Tussen 1977 en 1978, Isaacs weer samen met Alvin Ranglin, het opnemen van een reeks hits waaronder "Rand" en "Number One" voor label Ranglin's GG's.

Internationale roem leek verzekerd in 1978 toen Isaacs getekend bij de Virgin Records uitloper Front Line Records, en verscheen in de film Rockers , waarin trad hij "slavemaster". [ 6 ] The Cool Ruler (die een van zijn bijnamen werd) en Binnenkort Forward albums werden echter niet zo goed als verwacht te verkopen, [ 6 ] , hoewel ze nu beschouwd als een van zijn beste werk.

[ 8 ] In 1981, maakte hij zijn eerste verschijning op de Reggae Sunsplash festival (terugkerende jaarlijks tot 1991), en hij verhuisd naar de Charisma Records uitloper Pre, die zijn vrijgegeven The Lonely Lover (een andere bijnaam die vastzitten) en Meer Gregory albums samen met een reeks van steeds succesvolle singles zoals "Tune In", "Permanent Lover", "Wailing Rudy" en " Hulde aan Waddy ".

 [ 9 ] Hij tekende voor Island Records en bracht de plaat die eindelijk zag hem door te breken naar een breder publiek, "Night Nurse", het titelnummer van zijn eerste album voor het label ( Nurse Night (1982)) . [ 9 ] Hoewel de "Night Nurse" was niet een grafiek hit in zowel het Verenigd Koninkrijk of de VS, het was enorm populair in clubs en kreeg zware hoorspel, en het album bereikte # 32 in de UK.

 [ 10 ] Dit succes voor Isaacs samenviel met drugsproblemen met cocaïne , die hem zag serveren een zes maanden gevangenis straf in Kingston in 1982 voor het bezit van vuurwapens zonder vergunning. [ 9 ] [ 11 ] Isaacs beweerde dat hij de wapens alleen voor bescherming, maar het bleek dat dit zijn was 27 arrestatie en dat Isaacs was betrokken bij drugshandel geworden en was verslaafd aan geworden crack-cocaïne .

[ 11 ] Hij vierde zijn vrijlating uit de gevangenis met zijn tweede album voor Island, Out Deh! (1983). [ 9 ] Isaacs werd gekenmerkt in de 1982 documentaire Land van Look Behind .

Toen zijn contract met Island eindigde, Isaacs keerde in 1984 met de "Kool Ruler Come Again" single, en begon een periode van vruchtbare opname, samen met producenten, waaronder Prince Jammy , Hugh "Redman" James, Bobby Digital , Tad Dawkins en Steely & Clevie , het handhaven van een consistente standaard, ondanks de hoeveelheid werk geproduceerd.

 [ 7 ] [ 9 ] Isaacs bouwde vervolgens een sterke relatie met Gussie Clarke van de Music Works label. Ze begonnen met Isaacs '1985 album Private Beach Party , en had een enorme hit met "Rumours" in 1988, die werd gevolgd door verdere populaire singles waaronder "Mind Yu Dis", "Rough Neck", "Too Good To Be True" en "Verslag aan Mij".

 [ 9 ] De associatie met Clarke voortgezet in de vroege jaren 1990, samen te werken met zangers zoals Freddie McGregor , Ninjaman en JC Lodge . [ 9 ] Hij dueted met Beres Hammond op de 1993 Philip "Fatis" Burrell geproduceerde "Een goede daad", Burrell ook de productie van Isaacs 'album uit 1994 Midnight Confidential . [ 9 ]

In de jaren 1990 het Afrikaans museum etiket bleef al Isaacs 'muziek, en die van kunstenaars die hij produceerde los. In 1997 Simply Red gedekt " Night Nurse "en had een hit met het. Isaacs bleef opnemen en live in de jaren 2000. In 2005 Saw Lady produceerde een andere versie van "Night Nurse" met haar roosteren over de oorspronkelijke teksten .

Isaacs drugsverslaving had een grote invloed op zijn stem, met de meeste van zijn tanden uitvallen als gevolg. [ 11 ] Isaacs zei van zijn verslaving in 2007:. "Drugs zijn een vernederende wapen Het was de grootste universiteit ooit, maar de duurste schoolgeld ooit betaald -. de Cocaïne High School leerde ik alles, en nu heb ik het op de kant ". [ 11 ]

Hij heeft ook uitgevoerd bij de ICC Cricket World Cup 2007 Inauguratie op Jamaica.

In 2007 werkte hij samen met de Spaanse rapgroep Flowklorikos / Rafael Lechowski album Donde Duele Inspira.

In 2008, na zo'n 40 jaar als artiest, Isaacs bracht een nieuw studio-album Brand New Me, die werd genomineerd voor de Grammy Awards in 2010. Het album ontving positieve overzichten van critici, zoals deze recensie van Reggae Vibes: "Gregory is terug, en hoe 'Brand New Me' is een zeer geschikte albumtitel voor de koele heerser's nieuwe album Hij is terug in een andere stijl,!. min of meer zoals we gewend waren van deze grote 'lovers & roots "kunstenaar" [ 12 ] Dit werd gevolgd in 2009 door het album My Kind Of Lady .

In 2010, Gregory Isaacs stak de laatste van zijn albums worden vrijgegeven, terwijl hij nog leefde; Isaacs Meets Isaac, met Zimbabwaanse reggae zanger, King Isaac. In november 2010, Isaacs Meets Isaac werd genomineerd voor Beste Reggae Album voor de 2011 Grammy Awards, waardoor Gregory Isaacs zijn vierde Grammy Nominatie en Zimbabwe koning Isaac, zijn eerste.



Een reclame voor een Gregory Isaacs concert in Negril

Death

Na een lange strijd tegen longkanker, Isaacs overleden op 25 oktober 2010 in zijn huis in Zuid-Londen. [ 13 ] Een herdenking werd op 20 november gehouden in de National Indoor Sportcentrum Kingston's, waaronder een muzikaal eerbetoon van artiesten zoals Lloyd Parks en Wij de People Band, Ken Boothe , Freddie McGregor , Shaggy , Judy Mowatt, Mavado , De Tamlins en Bongo Herman , voordat zijn stoffelijk overschot werd bijgezet in de Duiventil Cemetery. [ 14 ]

Legacy

De Gregory Isaacs Stichting werd opgericht op 15 juli 2011 (Isaacs 'verjaardag) door zijn vrouw juni, met de bedoeling is dat de Isaacs' liefdadigheidswerk. [ 15 ] Een jaar later werd een gratis concert georganiseerd met artiesten als U-Roy , Big Youth en The Mighty Diamonds , om fondsen voor twee scholen te verhogen.

Stephen Westmaas


Stephen Franklin Westmaas (Paramaribo, 23 december 1971 – Coronie, 23 april 2011) was een Surinaams cabaretier, muzikant en presentator die vooral bekend was onder zijn bijnaam Wesje.

Westmaas groeide op in Paramaribo waar hij de Spirit Lake High School doorliep. Als tiener probeerde hij al om in familiekring en op feestjes mensen te vermaken met grappen. Zijn uitgebreide familie organiseert jaarlijks een familiekamp waar alle leden gevraagd worden om een stukje entertainment te verzorgen.

 Voor Westmaas betrof dit het schrijven en uitvoeren van conferences met veel humor. Hij trad als danser op met een Electric Boogiegroep met zijn neven en volgde na het behalen van de MULO enkele jaren de Pedagogische academie in Paramaribo. Deze opleiding zou hij niet afmaken en hij werd actief als rapzanger en stand-upcomedian. Met de groep Bonyo Boys behaalde hij in Suriname een grote hit met het nummer Swar Man en bracht met hen drie cd's uit.

 Hierna werd hij presentator op Telesur van een rapshow en presenteerde drie jaar lang de grote Parbo Nights. Tevens presenteerde hij jarenlang het ATV Comedy Hour, een talentenjacht voor stand-upcomedians. Hierna ging hij zelf optreden met zelfgeschreven stand-upcomedy onemanshows in theaters in Suriname en later ook Nederland.

Stephen Westmaas werd begin 2011 in een online verkiezing van de organisatie ‘I Love Suriname’ gekozen tot Surinamer van het jaar 2010. Hij versloeg medefinalisten John Williams, Jetty Mathurin, Sijtske Tjon A Tjoen en Roué Verveer door 44 procent van de stemmen te behalen.

 In mei en juni 2011 zou hij met zijn tweede theatershow Iedereen Plat optreden in Nederland. Hij overleed op 39-jarige leeftijd bij een verkeersongeval te Coronie. Ook zijn neef Marlon Stuart, bekend als de danser Turbo, kwam bij dit ongeval om het leven. Drie andere passagiers, waaronder zijn vrouw en kind, raakten gewond.

André Kamperveen


André Kamperveen standbeeld voor het kantoor van de SVB. De inscriptie luidt: André Kamperveen, speler nationaal Elftal, voorzitter SVB, Vice President Fifa, Minister van cultuur, jeugd en sport. Aangeboden aan sportminnend Suriname op 1 oktober 2000 ter gelegenheid van het 80 jarig bestaan van de SVB.

Rudi André (André, Ampie) Kamperveen (27 september 1924 – Paramaribo, 8 december 1982) was een Surinaams voetballer, sportbestuurder, politicus en zakenman. Hij was in 1982 een van de vijftien slachtoffers van de Decembermoorden.

Loopbaan





Kamperveen was in de jaren veertig een bekend voetballer in eigen land en kwam vanaf 1944 als midvoor uit voor het Surinaams voetbalelftal. Hij schopte het tot aanvoerder van het nationale team en was onder andere van de partij toen het Surinaams Bondselftal in 1946 een aantal wedstrijden in Nederland speelde.

 Vanaf 1950 kwam hij een jaar uit voor Paysandu Sport Club uit Belém in de Braziliaanse profcompetitie. Door de Stichting Cultureel Suriname werd hij in 1954 uitgenodigd om in Nederland aan de CIOS in Overveen te studeren. Hij meldde zich aan bij HFC Haarlem en was de eerste Surinaamse voetballer die uitkwam in het Nederlands betaald voetbal.

Aan het CIOS specialiseerde hij zich naast voetbal in judo, boksen, jiujitsu en basketbal. Na zijn afstuderen deed hij een vervolgstudie aan de Sporthochschule in Keulen. In januari 1957 ging hij terug naar Paramaribo, met de bedoeling de sport in zijn vaderland op poten te zetten. Kort na terugkomst kwam hij weer uit voor het Surinaams elftal, dat in februari 1957 de Oostenrijkse club Rapid Wien met 3-1 versloeg.

Kamperveen was in Suriname bondscoach, uitgever van een sportblad, bestuurder en voorzitter van de Surinaamse voetbalbond. Hij werkte voor Radio Apintie en was vervolgens de oprichter van Ampies Broadcasting Corporation Suriname (Radio ABC).

 Na de sergeantencoup van februari 1980 werd hij perschef van de coupplegers. Een maand later werd hij onderminister van Sport in het kabinet van premier Henk Chin A Sen en weer een jaar later werd hij minister van Jeugd, Sport en Cultuur. Ook schopte hij het tot vicevoorzitter van de wereldvoetbalfederatie FIFA. Eerder, in 1978, was hij de eerste voorzitter van de Caraïbische Voetbalunie geworden.

In 1982 trad hij af als minister, omdat hij het niet eens was met de gang van zaken na de coup van 1980. Samen met zijn collega Jozef Slagveer, de jurist Gerard Leckie en de vakbondsleider Cyrill Daal vormde hij een denktank die een strategie tegen het militaire regime van Desi Bouterse wilde ontwikkelen.

Overlijden[bewerken]
Op 8 december 1982 werd Kamperveen thuis opgepakt door militairen die zijn honden doodschoten en twee granaten afvuurden. Hij werd overgebracht naar Fort Zeelandia en aldaar ernstig mishandeld. Zijn radiostation ABC werd ondertussen opgeblazen.

Met Jozef Slagveer moest hij een verklaring voorlezen waarin beiden bekenden betrokken te zijn geweest bij een couppoging. Omdat Kamperveen zichtbaar was mishandeld, werd zijn verklaring niet op televisie uitgezonden maar alleen via de radio. Vervolgens werd hij geëxecuteerd.

Later is vastgesteld dat hij verwondingen aan zijn kaak had, dat een achttiental kogels in zijn borst was afgevuurd en dat hij een gebroken dijbeen had. De begrafenis van Kamperveen, op 13 december 1982 op begraafplaats Annette's Hof in Paramaribo, trok duizenden mensen en werd geleid door dominee Rudi Polanen van de Evangelische Broedergemeente.

Op 1 oktober 2000 werd ter gelegenheid van het 80-jarig bestaan van de Surinaamse Voetbal Bond het Suriname Stadion tot André Kamperveenstadion omgedoopt. Op de zelfde dag werd ook een van Erwin de Vries ontworpen standbeeld van André Kamperveen onthuld.

Persoonlijk

Kamperveen was de vader van radiomaker en journalist Johnny Kamperveen (1946-2003), die voor het radiostation van zijn vader werkte en na de Decembermoorden eerst onderdook en vervolgens naar Nederland vluchtte. André Kamperveen was getrouwd met Lea van Leuvenum. Dit was zijn tweede huwelijk en was kinderloos.

Cyrill Daal

Cyrill Richard Duncan Daal (29 mei 1936 - Paramaribo, 8 december 1982) was een Surinaams vakbondsbestuurder. Hij was een van de vijftien tegenstanders van het regime-Bouterse die tijdens de Decembermoorden werden omgebracht.

Daal begon als vakbondsbestuurder bij de OGEM en werd vervolgens secretaris van de Moederbond; de grootste vakbond van Suriname. Op 30 oktober 1972 werd hij gekozen tot voorzitter.

De bond verzette zich in 1982 onder zijn voorzitterschap fel tegen de revolutie van Desi Bouterse. Toen Bouterse op 30 oktober van dat jaar Maurice Bishop ontving, de leider van Grenada, riep Daal een staking uit. Het vliegtuig van Bishop moest in het donker landen en het diner dat Bouterse voor zijn gast had laten organiseren verliep bij kaarslicht, omdat het elektriciteitsbedrijf staakte.

 De volgende dag vonden twee massabijeenkomsten plaats; een van de militairen en een van de Moederbond. De militairen hadden gezorgd voor gratis openbaar vervoer, opdat hun bijeenkomst - met Bishop als eregast - door veel mensen zou worden bezocht.

Dit gratis openbaar vervoer werd echter door de aanhangers van de Moederbond gebruikt om massaal de bijeenkomst van hun bond te bezoeken. De vakbondsbijeenkomst trok tien maal zoveel mensen als de meeting van de militairen. Bishop was woedend en vond Bouterse veel te soft. Bouterse voelde zich door Daal tegenover Bishop in zijn hemd gezet en zou in het openbaar hebben gezworen de vernedering "contant" te zullen terugbetalen.

In de weken die volgden probeerde Bouterses tweede man, Roy Horb, nog een overeenkomst te sluiten met Daal en André Haakmat. Maar in de middag van 8 december werd Daal opgepakt en naar Fort Zeelandia gebracht, waar al meer tegenstanders van het regime vastzaten.

 Daal werd met Surendre Rambocus, Jiwansingh Sheombar, Jozef Slagveer en André Kamperveen naar de kamer van Bouterse gebracht. Hij zou daar voor Bouterse op zijn knieën zijn gevallen om te smeken voor zijn leven, en zou vervolgens door Bouterse eigenhandig zijn gecastreerd omdat Bouterse al dat gesmeek niet mannelijk vond. Daarna zou hij net als de andere slachtoffers van de Decembermoorden doorzeefd zijn met tientallen kogels. Volgens ooggetuigenverslagen was hij ook over zijn hele lichaam mishandeld en vertoonde zijn gezicht fysieke littekens van uitgedrukte sigarettenpeuken.

Op 23 maart 2012 verklaarde Ruben Rozendaal, een van de 25 verdachten in het Acht December strafproces, onder ede, tijdens een zitting van het Acht December proces, dat Bouterse persoonlijk Daal en Surendre Rambocus had doodgeschoten.

Daal ligt begraven in het midden van de begraafplaats Annetta's Hof te Paramaribo. De Moederbond heeft op het graf een groot grafmonument laten plaatsen. Voor het gebouw van de Moederbond staat een standbeeld van Daal. Pogingen van de vakbond om een straat of een deel van een straat te laten vernoemen naar Daal hebben nog geen resultaat gehad.