Fabian en Emily

Fabian en Emily

Het is net 3u in de ochtend geweest en kan vanavond gewoon niet in slaap vallen. Het lukt aardig hier. Vroeger hoorde ik hele rare verhalen over de gevangenis maar nu daar ik zelf hier ben vakt het mee. We hebben onderling een goede band. Je bent vry op het terrein alleen moet je na 6u in je kamer. Het eten valt mee alleen vind ik het minder dat je snachts niet naar toilet kan. Je moet je behoefte in een emmer doen en de volgende dag opruimen..ppfff... maja per slot van rekening ben ik op vlyt en niet in torarica.

Voor myn komst hoorde ik altyd dat het hier niet prettig was en dat vrouwen je zouden verkrachten maar tot nu toe heeft nog geen enkel meid die poging gemaakt. Ze blyven allemaal vriendelijk en we motiveren elkaar. Ach denk ook niet iemand een poging gaat maken omdat ik heel erg terug getrokken ben en iedereen weet dat ik hier zit voor moord.

Jaa Moord!...Mijn naam is Emily. Ik ben  38jaar en zit hier voor moord. Ik heb myn Man Fabian koelbloedig vermoord en heb geen enkel minuut spijt van!

Ik kom uit een gezin van 7 waarvan ik de oudste ben. Mijn moeder raakte zwanger nadat ze 3jaren lang een relatie had met een man waarvan ze pas later te weten kwam dat hy gehuwd was. Haar zwangerschap was de ontknoping van deze hele nachtmerrie. Nadat  ze hem met het blyde nieuws confronteerde spuwde hy het eruit. ze moest t weghalen of hy zou vertrekken. Ze koos ervoor het te houden en toen vertrok mijn vader naar Nickerie. Mijn vader heeft ze nooit meer gezien. Mijn moeder kon het niet verwerken en heeft vanaf toen tot dat ik werd geboren en op gegroeid my met heel veel haat behandeld. Ik lijk sprekend op mijn vader dus die haat kon je begrypen. Moederliefde is iets dat ik nooit heb gehad. Ik voelde en zag het verschil toen de rest van de kinderen kwamen. Ik mocht vaak niets en werd altyd achter gehouden. Ik kan me nog heel goed heugen toen we ooit eens zelf zei dat ik niet haar dochter ben maar haar kweekje. Die dag heb ik haar nog gevraagd waarom ze dat zei toen we thuis waren en in ruil daarvoor kreeg ik 3 klappen.

De tyden gingen voorby en ik kwam heel vroeg tot besef dat ik snel zelfstandig moest worden en dit huis uit moest. Ik werkte vanaf mijn 16e al en op mijn 19 had ik mijn spi diploma in handen en sollociteerde gelijk. Ik koos voor het binnenland omdat ik echt ver wilde zijn.  Mijn 2 zusjes die ik had opgevoed omdat myn moeder haast nooit tyd had en nooit thuis was kwamen met me mee. Me moeder weigerde maar na veel praten en gehuil van ze mochten ze mee.

Een begin van een heel nieuw leven.
Elke dag opstaan met een stroomversnelling achter je huis lijkt op een huis in de hemel. De natuur is prachtig. Suriname is echt mooi! Aan de andere kant lees staat er een groot bordje Welkom in botopasie! Ik las altyd: Welkom thuis want ik voelde me hier thuis! Elke ochtend opstaan me zusjes klaarmaken en naar school gaan was me dagelijkse routine. Me zusjes waren 4 en 7jaar en zy maakte me wereld compleet. Ik had het erg naar me zin. In het dorp werd ik heel goed verwend. Je mag zeggen wat je wilt maar onze binnenland bewoners zijn geweldige mensen. De manier hoe ze met je omgaan is geweldig!

Na 2jaren werken mocht ik voor het eerst een echte krutu meemaken. Iedereen sprak erover dus dit mocht ik sowieso niet missen. De hele week werd erover gesproken. Onderling spraken we als collegas ook erover en zelf me meisjes thuis spraken erover. Mama mama wo go toch? Nederlands moet je praten Sade schreeuwde Iraiza. Sade kon infeite niet helpen als 4jarige werd ze de hele dag met saramacaans en sranan aangesproken. Omdat ze los van school echt een dorpsmeisje was geworden en overal welkom was. meer nog omdat ze lichtkleurig en dogla was.  Ja Sade we gaan!

Zaterdag was het zover. Iedereen was ready en wy maakten ons ook klaar. Het was druk ik heb mijn dorp voor t eerst zo druk gezien. We liepen naar de krutu oso en namen plaats.
Die krutu begon en iedereen was stil. wat een orde en gezag baya. Ik keek en luisterde aandachtig omdat ik hierna met mijn leerljngen erover zou praten. Het werd gegeven ogenblik heftig en liep bijna uit de hand. Sade viel in slaap en besloot haar naar huis te brengen. We bleven toch niet ver dus pakte ik haar en liep maar richting me huis.

Moet ik der voor je optillen?
Ik keek op en zag een vreemd gezicht dit gezicht had ik hier nog nooit gezien.
Je hoeft niet bang te zyn hor juffie zei hij met een smile,  best wel een leuke en sexy smile.
Juffie?? Ahahahaa hoe weet je dat ik leerkracht ben??  Je woont in myn dorp klonk het aan de andere kant en hy pakte Sade uit me hand. Hy keek me aan en zei: hoe heet deze mooie juf? Emily zei ik. Mooie naam past precies by je mooi gezicht. Ik raakte verlegen en keek naar beneden. Hy tilde myn hoofd op en zei: Emily ik ben Fabian!

En toen...……………….?,